نشانه‌های بالینی هپاتیت ناشی از ایزونیازید معمولاً در دو تا سه ماه اول پس از شروع درمان بروز می‌کند، اگرچه در برخی موارد ممکن است حتی تا ۱۴ ماه پس از شروع درمان هم ظاهر شود. علائم بالینی در حدود ۷۵ درصد بیماران دیده می‌شود و شامل خستگی، کسالت، بی‌اشتهایی و/یا تهوع است که ممکن است با یا بدون استفراغ باشد. تقریباً یک‌سوم بیماران دچار علائم عمومی شبیه به آنفلوانزا می‌شوند و برخی نیز درد در ناحیه سمت راست بالای شکم (RUQ) را گزارش می‌کنند. تب در حدود ۱۰ درصد از موارد و راش پوستی در ۵ درصد از موارد مشاهده می‌شود. آسیب کبدی به‌طور معمول به صورت آسیب هپاتوسلولار است؛ با این حال، زردی در حدود ۱۰ درصد از موارد به عنوان اولین علامت ظاهر می‌شود که معمولاً چند روز تا چند هفته پس از بروز سایر علائم نمایان می‌شود. هپاتیت ناشی از ایزونیازید ممکن است با توسعه نکروز شدید هپاتوسلولار و نارسایی حاد کبد در حدود ۳ درصد از موارد همراه باشد. در این شرایط، علائم بالینی ممکن است شامل آسیت ، ادم ، و انسفالولوپاتی کبدی باشد. آنزیم‌های کبدی در این حالت می‌توانند بیش از ۱۰ برابر حد بالای نرمال (ULN) افزایش یابند و حضور انسفالولوپاتی یا زردی پیش‌آگهی بدی برای بیمار است. در معاینه فیزیکی، یافته‌ها معمولاً غیر اختصاصی هستند. ممکن است زردی و درد شکمی وجود داشته باشد، اما تب، راش پوستی، لنفادنولوپاتی و هپاتومگالی نادر است. آزمایش‌های آزمایشگاهی معمولاً افزایش آنزیم‌های آمینوترانسفراز را نشان می‌دهند که ممکن است بیشتر از ۱۰ برابر حد بالای نرمال باشد. همچنین افزایش متغیر در آلکالین فسفاتاز (معمولاً کمتر از ۲ برابر حد بالای نرمال)، بیلی‌روبین، و زمان پروترومبین ممکن است مشاهده شود. در بررسی‌های بافت‌شناسی، آسیب کبدی عمدتاً به صورت هپاتوسلولار است که از نفوذ سلول‌های تک‌هسته‌ای محدود تا نکروز وسیع و گسترده کبدی متغیر است.