مهارکننده‌های سدیم-گلوکز کو ترانسپورتر 2 (SGLT-2) به مدت یک دهه است که در درمان دیابت نوع 2 (T2D) مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها اثر خود را از طریق مهار SGLT-2 در لوله‌های پروکسیمال کلیه اعمال می‌کنند که باعث افزایش دفع گلوکز در ادرار می‌شود و این اثر مستقل از انسولین است.
مهارکننده‌های SGLT-2i ارتباط بیشتری با افزایش خطر عفونت‌های قارچی ژنیتال دارند، به ویژه در افرادی که سابقه عفونت‌های ژنیتال دارند.
همچنین، این داروها خطر ابتلا به عفونت‌های مجاری ادراری غیر پیچیده (UTI)، اوروسپسیس یا پیلونفریت را افزایش می‌دهند
. یافته‌ها نشان می‌دهند که ارتباط میان استفاده از SGLT-2i و عفونت مجاری ادراری (UTI) به اندازه عفونت‌های ژنیتال واضح و ثابت نبوده است.
داپاگلیفلوزین و امپاگلیفلوزین در بسیاری از مطالعات از جمله مطالعه DURATION-8 نشان داده‌اند که خطر ابتلا به عفونت مجاری ادراری را افزایش می‌دهند. با این حال، برخی مطالعات نشان داده‌اند که استفاده از SGLT-2i هیچ ارتباطی با افزایش خطر عفونت مجاری ادراری ندارد.
در یک متا آنالیز اخیر که شامل تعداد زیادی از کارآزمایی‌های بالینی تصادفی بود، خطر ابتلا به عفونت مجاری ادراری در دوزهای بالاتر داپاگلیفلوزین بیشتر بود. در یکی از مطالعات، شیوع عفونت مجاری ادراری 4 تا 9 درصد و شیوع عفونت‌های شدید 0.4 درصد گزارش شد.
با اینکه مکانیسم زمینه‌ساز ایجاد عفونت مجاری ادراری در ارتباط با SGLT-2i به طور کامل مشخص نیست، اما گلوکوزوری که ناشی از اثر دارو است، ممکن است محیطی مناسب برای رشد میکروارگانیسم‌ها ایجاد کند. با این حال، دیورز اسموتیک (افزایش دفع مایعات از طریق ادرار) ممکن است از این محیط مساعد برای میکروارگانیسم‌ها جلوگیری کند.
مصرف مناسب مایعات به عنوان یک عامل ناپایدار شناخته شده است که ممکن است با ایجاد عفونت مجاری ادراری ارتباط داشته باشد.
مطالعاتی که به بررسی کشت ادرار در رابطه با استفاده از SGLT-2i و عفونت مجاری ادراری در دیابت نوع 2 پرداخته‌اند، محدود هستند. ما دریافتیم که استفاده از SGLT-2i و گلوکوزوری می‌تواند پیش‌بینی‌کننده ابتلا به عفونت مجاری ادراری در بیماران دیابتی نوع 2 باشد. نتایج ما نشان می‌دهند که انجام کشت ادرار برای انتخاب نوع و روش تجویز درمان ضدباکتری بسیار مهم است، به‌ویژه در بیمارانی که تحت درمان با SGLT-2i قرار دارند.
به نظر می‌رسد که گلوکوزوری تنها مکانیسم موثر در ایجاد عفونت مجاری ادراری در بیماران تحت درمان با SGLT-2i نیست. اثر این داروها بر بروز عفونت مجاری ادراری به طور مستقل از شاخص توده بدنی (BMI) یا هموگلوبین A1c زمینه‌ای است.
مطالعات آینده که شامل نمونه‌های بزرگتری از بیماران دیابتی نوع 2 تحت درمان با SGLT-2i باشد، ممکن است عوامل دیگر موثر در بروز عفونت مجاری ادراری را شناسایی کنند.
BMC Endocrine Disorders 2023