تشنج طول‌کشیده تب‌دار (Febrile Status Epilepticus – FSE): برخی بیماران با تشنج طول‌کشیده تب‌دار (FSE) مراجعه می‌کنند؛ یعنی تشنج‌های مداوم یا تشنج‌های متناوب بدون بهبودی نورولوژیک بین آن‌ها. در سال ۲۰۱۵ تعریف آن به‌روزرسانی شد و اکنون شامل تشنج‌های مداومی است که ۵ دقیقه یا بیشتر طول بکشند. در حدود یک‌سوم موارد FSE، مدت واقعی تشنج در بخش اورژانس کمتر از واقع برآورد می‌شود.
نشانه‌های بالینی مهم که نشان می‌دهند تشنج پایان یافته است، شامل”
بسته بودن چشم‌ها و یک دم عمیق هستند. کودکانی که چشمان باز و منحرف‌شده دارند، ممکن است هنوز دچار تشنج کانونی فعال باشند، حتی اگر حرکات تشنجی واضح متوقف شده باشند. زمینه بالینی‌ای که FSE در آن رخ می‌دهد، با تشنج‌های تب‌دار کوتاه‌تر تفاوت واضحی ندارد. در مطالعه‌ی کوهورتFEBSTAT، دمای اوج میانه بیماران ۱۰۳ درجه فارنهایت (۳۹٫۴ درجه سانتی‌گراد) بود، اکثر بیماران یک بیماری ویروسی یا باکتریایی مشخص داشتند، و سابقه خانوادگی صرع بیش از حد انتظار مشاهده شد. طبق تعریف، FSE شامل مواردی از تشنج طول‌کشیده همراه با تب در کودکانی که دچار مننژیت هستند، نمی‌شود. اما تشخیص افتراقی صرفاً بر اساس علائم بالینی در زمان مراجعه اولیه امکان‌پذیر نیست و باید انجام (LP) در این بیماران با دقت بیشتری مدنظر قرار گیرد.